HOLOCAUST
Dla każdej osoby, którą interesuje prawda najprawdziwsza, ta książka jest obowiązkowa!
Zamieszczenie fragmentów z książki zacznę od interesującego fragmentu, który spokojnie można porównać do sytuacji obecnej, która niekoniecznie dotyczy tylko i wyłącznie żydów:
„Wielkie masy Żydów pozostałe w Europie, w ogromnej
większości religijne, były oszukiwane i same siebie oszukiwały.
Historia mówiła im, że każde, nawet najbardziej okrutne prześladowania kiedyś się kończą. Że wszyscy prześladowcy wysuwają ograniczone żądania, które w końcu udaje się spełnić. Strategią Żydów zawsze było ocalenie tego. co można ocalić. Przez
cztery tysiące lat, Żydzi nigdy nie spotkali, i nawet nie wyobrażali
sobie, przeciwnika, który mógłby zażądać nie części, nawet
większości tego, co posiadają, ale wszystkiego, i nie kilku ofiar,
nawet wielu ofiar, ale życia ich wszystkich. Któż mógłby wyobrazić sobie takiego potwora ? Żydzi, odmiennie niż chrześcijanie, nie wierzyli, że diabeł przyjmuje ludzką postać. Naziści,
chcąc zminimalizować możliwość oporu ze strony Żydów, w
bezwzględny sposób wykorzystywali czynniki społeczne i psychologiczne, charakterystyczne dla żydowskich społeczności." HOLOCAUST.pdf
SPIS TREŚCI
1. HOLOCAUST
2. ZMIERZCH ZACHODU
3. TEORIA O NIERÓWNOŚCI RAS
4. IDEA POSŁANNICTWA
5. NASTROJE ANTYŻYDOWSKIE W NIEMCZECH
6. KUŹNIA MYŚLI POLITYCZNEJ - OŚRODEK
WIEDEŃSKI
7. NA DRODZE DO PRZYWÓDZTWA
8. MEIN KAMPF I PAN-EUROPA
9. WIELKI ŻYDOWSKI KAPITAŁ WSPIERA
HITLEROWCÓW
10. KRÓL BANKIERÓW POŚREDNICZY W PRZEKAZANIU ..
HITLEROWI WŁADZY
11. WYŁĄCZANIE ŻYDÓW Z ŻYCIA PUBLICZNEGO
(AUSSCHALTUNG)
12. „PARAGRAF ARYJSKI“ (ARIERPARAGRAPH)
13. USTAWY NORYMBERSKIE
14. „ARYZACJA” (ARIESIERUNG)
15. „NOC KRYSZTAŁOWA” (REICHSKRISTALLNACHT)
16. DEPORTACJE
17. TRAKTOWANIE LUDNOŚCI „WSCHODU”
18. CETYZACJA - EKSTERMINACJA POŚREDNIA
19. ZAGŁADA ŻYDÓW - HOLOCAUST
20. STATYSTYKA ŚMIERCI
21. REAKCJA ŚWIATA NA ZAGŁADĘ ŻYDÓW
22. FAKTY - WNIOSKI
23. SŁOWNICZEK
BIBLIOGRAFIA
Kilka fragmentów z tejże książki: 
"W katastrofalnej sytuacji z pomocą Hitlerowi pospieszył wielki
międzynarodowy kapitał żydowski, który wcześniej dofinansowywał Lenina i Trockiego, a potem dopłacał do stalinowskich
pięciolatek.
Hitler, walcząc z Żydami, miał na myśli przede wszystkim
Ostjuden (Żydzi ze Wschodu), do których z pogardą odnosili
się bogaci i na ogół zasymilowani Żydzi Zachodu. Aby zapobiec napływowi na Zachód Ostjuden, nazywanych pogardliwie
„galicyjskimi kaftaniarzami” albo „zawszonymi chałaciarzami”,
wprowadzony został mały traktat wersalski, czyli Traktat o Mniejszościach Narodowych (1919). W walce z żydostwem ze Wschodu
Hitlera od początku wspierali finansowo Żydzi z Nowego Jorku. Tylko dzięki nim mogły się rozwijać oddziały SA i SS
oraz istnieć w ogóle NSDAP. Kanclerz Republiki Weimarskiej,
Heinrich Brüning, pisał do swego przyjaciela doktora Pechela:
„Nigdy nic mówiłem o tym publicznie, ale w interesie Niemiec
leżałoby to uczynić i ujawnić, jak ci sami bankierzy jesienią 1930
roku wywierali naciski na ambasadora amerykańskiego Saketta,
aby nastawić go negatywnie do mojego rządu a pozytywnie do
partii”."
"Ponowne zwycięstwo w wyborach, uzyskane przy pomocy
zagranicznych finansów, i osiągnięta dzięki temu siła NSDAP
skłoniły kierownictwo Niemiec do podzielenia się władzą z hitlerowcami. 4 I 1933 roku odbyło się tajne spotkanie Hitlera z
byłym kanclerzem Rzeszy Franzem Papenem, zaufanym człowiekiem prezydenta Paula von Hindenburga. Spotkanie odbyło
się w Kolonii w pałacu barona Kurta von Schroedera, „bogatego
finansisty izraelskiego pochodzenia” (O. Strasser, Hitler et moi,
s. 155), właściciela wielu banków niemieckich i anglosaskich,
współtwórcy Klubu Londyńskiego. Papen z Hitlerem osiągnęli
porozumienie: kanclerzem Rzeszy zostanie Adolf Hitler,
wicekanclerzem von Papen. 30 I Adolf Hitler został legalnie
powołany przez prezydenta Hindenburga na kanclerza Rzeszy
Niemieckiej. Był to początek panowania nazistów w Niemczech.
Organizator spotkania, baron Kurt von Schroeder, otrzymał
od wdzięcznego Hitlera stopień generała SS. Kiedy po wojnie
zeznawał przed Międzynarodowym Trybunałem Wojskowym w
Norymberdze, tak uzasadnił swoje postępowanie: „Kiedy 6
listopada 1932 roku NSDAP poniosła porażkę i poparcie dla
niej zaczęło maleć, pomoc dla niej stalą się sprawą nie cierpiącą
zwłoki. Wspólny interes całej gospodarki wynikał z lęku przed
bolszewizmem” (cyt. za H. Kardel, s. 109)"
Program NSDAP z roku 1920 odnośnie polityki wobec Żydów został prawnie określony rasistowskim dekretem rządu IIl
Rzeszy, aprobowanym przez Reichstag na sesji wyjazdowej w
Norymberdze 15 XI 1935 roku. Były to dwie ustawy: O obywatelstwie Rzeszy (Reichsburgergesetz) i O ochronie niemieckiej
krwi i niemieckiego honoru (Gesetz zum Schutz des deu-tschen
Blutes und der deutschen Ehre). Wprowadziły one rozróżnienie
obywateli Rzeszy na „aryjczyków” i „niearyjczyków”,
przymusową desymilację i stały się prawną podstawą do planowanych akcji przeciwżydowskich w III Rzeszy. W ustawie O
ochronie niemieckiej krwi... czytamy m.in.: „małżeństwa między
Żydami i obywatelami niemieckiej krwi lub pokrewnej rasowo
krwi są zakazane. Pozamałżeńskie obcowanie płciowe między
przedstawicielami obu grup będzie karane „. Aby dodatkowo
zapobiec temu przestępstwu, znanemu jako Rassenschande
(rasowa hańba), wprowadzono także zakaz przyjmowania do
służby w „aryjskich domach” kobiet niearyjskiego pochodzenia
poniżej 45 lat.
„Jednakie najbardziej szokującym przykładem takich zachowań jest zachwyt, z jakim przywódcy syjonistyczni w Niemczech
powitali dojście do władzy Hitlera. Podzielali oni bowiem jego
przekonanie o wyższości »rasy«, jak też jego niechęć do asymilacji Żydów z Aryjczykami. Gratulowali Hitlerowi zwycięstwa
nad wspólnym wrogiem - siłami liberalnymi”.
Doktor Joachim Prinz, syjonityczny rabin, który później wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie sięgnął po stanowisko wiceprzewodniczącego Światowego Kongresu Żydów
(był czołowym działaczem Światowej Organizacji Syjonistycznej, a także wielkim przyjacielem Goldy Meir), opublikował w
1934 roku szczególną książkę, zatytułowaną Wir Juden (My
Żydzi), w której wysławiał Hitlera i jego tzw. Rewolucję Niemiecką oraz świętował klęskę liberalizmu:
„Znaczenie Rewolucji Niemieckiej dla narodu niemieckiego
stanie się w końcu jasne dla tych wszystkich, którzy doprowadzili
do jej wybuchu i ukształtowali jej oblicze. Teraz należy ustalić,
jakie znaczenie ma ona dla nas; liberalizm poniósł totalną klęskę. Przestała istnieć jedyna forma życia politycznego, która
sprzyjała żydowskiej asymilacji” (J. Prinz, Wir Juden, Berlin
1934, s. 150-151). "
"Fascynacja Hitlerem opanowała nie tylko Żydów.
Podziwiany
on byt na całym świecie. W 1938 roku list otwarty do Adolfa
Hitlera wystosował Winston Churchiil: „Gdyby Anglii przytrafiło się takie nieszczęście jak Niemcom w 1918 roku, to prosiłbym Boga, aby zesłał nam człowieka o pańskiej sile woli i ducha” (P. Kleist, Auch Du warstdabei..., s. 122).
Ambasador brytyjski w Berlinie, sir Neville Henderson, oświadczył: „Każdy
kraj powinien być szczęśliwy mając za przywódcę człowieka,
który wyzwolił w swoim narodzie olbrzymie siły twórcze”.
Angielska gazeta „Daily Mail” napisała następująco: „Wiara
naprawdę czyni cuda. Niemcy znaleźli nową wiarę, która inspiruje ich do działania. Tego typu przemiana całego narodu, obejmująca stosunki wewnętrzne, pozycję międzynarodową i postawy
ludzkie jeszcze nigdy w historii nie została osiągnięta w przeciągu
tak krótkiego czasu” (cyt. za H. Kardel, s. 121). Były premier
Wielkiej Brytanii Lloyd George pisał na lamach „Daily
Express”: „To nie są Niemcy pierwszych lat powojennych: złamane, pobite, pochylone pod ciężarem trosk i bezsilności. Niemcy
są dziś znowu krajem pełnym nadziei i ufności w przyszłość,
zdecydowanym kierować swoim losem bez jakiejkolwiek ingerencji z zewnątrz. Po raz pierwszy od czasu zakończenia wojny
ludzie czują się bezpieczni. Naród stał się weselszy. To są szczęśliwsze Niemcy” (j.w.)."
"Wielki żurnalista pochodzenia żydowskiego, Walter Lippmann, stwierdził, że antysemityzm był karą, o którą Żydzi sami się napraszali, czyniąc się
nadmiernie widocznymi. Moja osobista postawa - pisał- polega
na tym, by być daleko bardziej surowym wobec braków Żydów
niż innych ludzi” (R. Steel, Walter Lippmann..., s. 189).
Syjonistów atakował z powodu ich „podwójnej moralności”, a
„bogatych, wulgarnych i pełnych pretensji Żydów z naszych
wielkich miast amerykańskich” uważał za „chyba największe
nieszczęście, jakie kiedykolwiek spadło na lud żydowski” („Public
Opinion and the American Jew”, cyt. za P. Johnson, s. 464). W
związku z narastaniem nastrojów antyżydowskich nie tylko w
Europie, ale również i w Stanach Zjednoczonych, Lippmann
pisał: „Nie uważam Żydów za niewinne ofiary”. Posiadali oni „
wiele niepokojących nawyków osobistych i społecznych,
wywołanych przez koszmarną historię i zintensyfikowanych przez
faryzejską teologię. Osobiste maniery i nawyki fizyczne chrześcijan, byty wyraźnie lepszej jakości niż najczęstsze maniery i
nawyki Żydów” (cyt. za R. Steel, s. 194)."
"Nie będziemy w tym miejscu omawiać szczegółowo, jaki miał
być los Polaków pod okupacją niemiecką. Ograniczymy się tylko
do stwierdzenia, że Polacy mieli być pozbawieni państwowości,
praw politycznych, życia kulturalnego, pozbawieni warstwy
inteligencji i sprowadzeni do statusu bydła roboczego, żyjącego
bez opieki lekarskiej i poniżej granicy egzystencji ludzkiej."
"
Pamiętajmy, że te projekty rodziły się późną jesienią 1939
roku, a więc po zakończeniu planowej „Operacji Tannenberg”
(1 IX-25 X 1939), w której Einsatzgruppen i Wehrmacht w 765
57
masowych mordach zgładziły 20 100 Polaków po przeprowadzeniu Jntelligenzaktion Pommem (23 000 ofiar), Intelligenzakrion Utzmannstadt (1500 ofiar), Sonderaktion Lublin (2000
ofiar), Sonderaktion Krakau i Akcji Burgerbriiukeller, a przed
kolejnymi akcjami zaplanowanymi w ramach „Generalnego Planu
Wschód” (Generalplan Ost). Podczas, gdy odbywały się
zaplanowane mordy Polaków, los Żydów był jeszcze nieznany. Przy tym jednak należałoby wyjaśnić pewną sprawę. Otóż w
toku realizacji „Operacji Tannenberg” i późniejszych akcji
doszło w wielu miejscach do masowych mordów ludności żydowskiej. Były to jednak mordy o charakterze represyjno-odwetowym, a nie planowana eksterminacja ludności.""„Ostateczne Rozwiązanie Kwestii Żydowskiej” (Endlösung der Judenfrage) miało teoretycznie miejsce na konferencji w Wansee, jaka odbyła się 20 stycznia 1942 roku. Nastąpiło to na miesiąc po klęsce pod Moskwą, czyli załamaniu się
niemieckiej koncepcji wojny błyskawicznej (Blitzkrieg), a więc w
czasie, gdy niemieckie zwycięstwo stanęło pod znakiem zapytania. W konferencji, pod przewodnictwem szefa Głównego
Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy RSHA R. Heydricha, udział
wzięli: przedstawiciele ministerstwa ds. okupowanych terytoriów wschodnich, rządu Generalnego Gubernatorstwa, ministerstwa spraw wewnętrznych i spraw zagranicznych. Za najważniejsze zadania {poza oczywiście wojskowymi) Heydrich uznał:
1 - podjęcie wszystkich działań dla przygotowania zwiększonej
emigracji Żydów z Rzeszy i krajów przez nią okupowanych;
2 - kierowanie strumieniem emigrantów;
3 - przyspieszenie emigracji.
Jako podsumowanie całej konferencji Heydrich stwierdzi
iż głównym celem w sprawach wewnętrznych jest teraz:
„oczyszczenie niemieckiej przestrzeni życiowej z Żydów w
sposób zgodny z prawem”."
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz